Pomak düğünü

 Çanakkale'ye gideceğimi söylemiş miydim hatırlamıyorum ama yurt günlerimden çok yakın bir arkadaşımın düğünü vardı. Daha önceki yıllarda ailemle beraber gelip şehitlikleri gezmiş, sonrasında bir hafta Gökçeada'daki yazlıklarına gitmiş ve çok eğlenmiştik. Dolayısıyla aileler de tanışmış ve kaynaşmışlardı çarçabuk birbirlerine. Düğüne ailecek davet edildik. 

  Arkadaşım doksanlı yılların başında Bulgaristan'dan göç etmiş, Pomak tabir edilen kimselerdendi. Aile içerisinde Bulgarca konuşuluyor ve arkadaşım da biliyordu bu dili. Ayrıca çifte vatandaştılar. Akrabalarının hemen hemen hepsi hâlâ oradaydı. Yazları senede bir gidip geliyorlarmış. Düğüne akrabalar da geldi. Türkçe'yi içlerinde bilen çok azdı. Bilenler de tek tük kelimelerle konuşuyorlardı. Çoğu zaman anlaşmak için arkadaşın veya ailesinden birinin yardımını alıyorduk. Ama o kadar sıcak kanlılar ve  kadar samimilerdi ki dil engeline rağmen beden dili ile, bizi her görüşlerinde gülümseyerek ve işaretlerle anlaşıyorduk. Onlar bizi çok sevdiler, biz de onları çok sevdik. Sevginin dili olmadığını gördük velhasıl.

  Salona gitmek için hazırlanmaya başladığım sırada arkadaşın yengesi bana bişeyler söyledi, yüzüme dikkatli dikkatli baktı ve bana sarılıp öptü. Çok hoşuma gitmişti bu, bir anne sıcaklığı vardı. Kendi yengelerim beni böyle sıkı sarıp öpmüş insan değillerdir. Sözlerine arkadaşın annesi tercüman oldu: Amcasının bir oğlu varmış. 19 yaşlarında bir gün suya girmek için gitmiş ve suda boğularak hayatını kaybetmiş. Ben ona inanılmaz benziyormuşum. Ne diyeceğimi bilemedim tabi. Trajik bir öyküydü. Bir anlamda benimle hasret gidermişti, bende onu görmüştü ama kendimi garip hissetmemi engellemedi bu durum. Gelecekte böyle bir durumla karşı karşıya gelmeyeceğimi kim garanti edebilirdi ki! Ömrünün sonuna gelmiş,adeta sayılı saati kalmış, ecelinin geldiğini bilmeyen insanlara mahsus suskunluğumu takındım. Ben de onun sırtını sıvazlayıp hazırlanmak için usulca çıktım. Ne diyebilirdim ki? Sözün bittiği yerin sınırındaydım.