30 Mart 2014 Pazar

çocuk sahibi olmak mı?


   Çocuk sahibi olmakla ilgili düşüncelerimi ailemin yanında dile getirsem muhtemelen beni "Kim yıkıyor lan bu çocuğun aklını?" ile suçlayacaklardır. Kimlerle arkadaşlık ettiğimi merak edip, "Bu çocuk böyle değildi, neden böyle oldu ki?" aceba ile nefis mücadelesinden sonra:  "Bu çocuk olmamış, yenisini de yapamayız ki artık." pişmanlığı yaşayacaklarına kalıbımı basarım. Ama napim? Bir çok insan etrafımda evlenilmesini, sonra da çocuk sahibi olunmasını dört gözle, hatta biraz da göz dağı vererek bekliyor. 

   Ne bu çocuk manyaklığı? Evlilikleri sadece çocuk mu ayakta tutuyor, nedir yani? İki kişi arasındaki sevgi saygı nerde kaldı? Sevgiyi geçtim lan daha millet olarak yarın ne olacağımız belli değil, savaş her an kapımızda, ülkenin bölünmesine değin sonuçlar ortaya çıkabilecek iç karışıklıklar, devletin insanlar sırtındaki zorbalıklarını, adaletsizliklerini görmemek için anadan doğma(sonradan da değil bak) kör olmak lazım. Zaten olmuşuz 80 milyon kıç kadar toprak parçasında, iş yok güç yok, okusan adam olunmuyor, ağaçlar kesiliyor, içme suları azalıyor, hava her geçen gün zehirleniyor, iklim saniye saniye çığırından çıkıyor, bu şartlarda ne çocuğu? 

  Daha öznel bir diğer sebep de tabi ki gay genlerimi bir çocuğa geçirmek istemiyorum. Belki gayler buna kızacaklar ama ben gay olmaktan pek memnun olmayan bir adamım arkadaş. Ortam desen adeta bok çukuru. Değerlerini yitirmemiş, güvenilebilecek insan sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Ailemi geçtim, hariçten insanların bile hayatımda söz sahibi olduğu toplumdan (sözde okumuş, aydın kesiminden bile) hala daha evlenmiyor musun sen baskılarından gına geldi. Evlensem bir dert , evlenmesem... Tüm bu sıkıntıları sırf ilerde yaşlandığımda bana baksın diye, yapacağım çocuğun yaşama ihtimalini dahi istemiyorum.

   İnsanların günümüzde büyük bir çoğunluğunun düşüncesi, ileriki yaşlarda huzurevine düşmemek, yaşlandığında kendisine bakacak birilerinin olması. Evet o çocukların vefalı çıkması, sana kendi istekleriyle bakması, ilgilenmesi çok güzel, çok takdire şayan. Ama ya vefa bilmez bir karakteri varsa hem ben üzüleceğim hem ona merhametsiz damgası vurmaya sebep olacağım. Ayrıca sırf kendine ilerde baktırmak için çocuk yapmak fazla bencilce bir davranış değil mi yahu? Başkasının hayatını karartmak olarak görüyorum ben bunu. Git paşa paşa kendi yaşıtlarınla yaşa arkadaşım. Nesi var bunun? (Bunu kendi anne babama yapacağımı düşünmeyin bu konuda hassasım kendim bakmak isterim. Bu söylediklerim sırf bu amaç için çocuk yapmayı eleştirmek)

   Tüm bu söylediklerimden çocuk sevmeyen, kazulet birisi gibi bir profil çizdiğimin farkındayım ama öyle algılanmak istemem. Çünkü çocukları çok severim, onlarla ilgilendiğim için onlar da beni çok severler. İki yeğenim var ordan biliyorum :) Söylemek istediğim sadece bu dünya, bu ülke çocuk sahibi olmak için fazla kötü bir yer. Belki daha iyi şartlarda, daha farklı bir ülkede yaşasam düşüncelerim farklı olabilirdi ama bundan daha iyi düşünce sahibi olmak biraz safdillik gibi geliyor, biraz da gözü karalık. Buyursun bu şartlarda hala ben çocuk sahibi olmak istiyorum diyen varsa karartsın gözünü, durmasın. Ama bir çocuğa düzgün bir gelecek bırakamadıktan sonra bu ona yapılmış en büyük kötülük olacaktır kanımca.

26 Mart 2014 Çarşamba

ah keşke


   İnanılmaz kamp yapasım var. 
Bu yaz şöyle bir yer bulsam, arkasından yaksam ateşimi,
 kimse olmasa kuşları ve doğayı dinlesem... 
Ya da sevdiğim olsa... 
Sabahları temiz havadan kulaklarımızda uğultu uyansak...
 Bir  Olöf Arnalds şarkısı çalsa... 
Ellerini tutsam, sanki hayat bu dercesine gözlerine baksam...
Şehrin, insanların, arabaların keşmekeşinden kurtulmuş gibi,
Daha önce hiç yaşamamış gibi,
İlk kez nefes alacakmış gibi,
Ya da son kez bakacakmış gibi.
 Sonra ayaklarımızı soksak temiz suya, usul usul sallasak...

Dünyayı sallasak, dertleri sallasak, günahlarımızı sallasak...