arada bir ben de...

Gökhan türkmen- Bahadır Tatlıöz- Bedende ruh yokken

   Yanımda otobüste bal renkli gözlü bir çocuk vardı. Çok güzeldi, fena hissettim kendimi. Zaten ne zaman böyle hoşlandığım bi çocuk görsem hep içimi bi sıkıntı kaplar. Bir el içimi sıkar. Ne ordan kalkıp gitmek isterim ne orda kalmak. Göz ucuyla baktım, rahatsız etmedim kesinlikle. Tırnaklarını feci şekilde yeme alışkanlığı vardı. Sonra inmek için izin isterken abi dedi, garip oldum. Hangi ara bu kadar büyümüştüm, hangi gecenin sabahında insanların ismimle hitap ettiği yaştan abi diyebileceği yaşa, ondan sonra da amca diyeceği yaşa doğru yol almaya başlamıştım hatırlamıyorum. 

   Ramazan olmasına Ramazan da, şu sıra Tanrı ile ilişkimiz hiç iyi değil. Fazlaca sorgular oldum. Hergün bir adım daha cüretkar davranıyorum. Kızıyor belki bana. Ama ben ona kırgınım. Kırgın olunca içimi dökecek birini arıyorum. Bu da yine O oluyor. Ne garip değil mi?  Biraz stockholm sendromu yaşıyormuşum gibi oldu.

   İyi değilim şu sıra. İçim çıkana kadar ağlamak istiyorum. Böğrüm yırtılana kadar ağlamak... Kanatlarım kırılıncaya, halsiz düşünceye kadar ağlamak... Ancak düzelirsem öyle düzelirim gibi geliyor, anka gibi küllerimden değil ama; yeniden doğacağımı hissediyorum. Gel gör ki yaz günlerinde vücudun her bir gözeneğinden çıkan o tuzlu su, gözlerimden çıkmıyor. Çıkmadıkça da sıkıyor içimi. 

   Tuzlu su demişken deniz kokuyor ellerim.  Denize gittim bugün. Evet, evet bu haldeyken hem de. Alışılagelen bir durum olunca sahte bir gülümseme bütün taşları yerine oturtuyor. Bütün dünya güllük gülistanlık oluveriyor. O değil de bal gözlü çocuk güzeldi. Bi de ona ağlayayım ben en iyisi.