bence ben de şimdi herkes gibiyim

    Sözü şöyle söylesem sanırım daha uygun olur: Bence ben de şimdi herkes gibiyim. Önceden canı pahasına sevilen, arayıp sormadığımda çıkarsızca aranıp sorulan, hakkımda mektuplar yazılan ben, şimdi herkes gibiydim. Daha da kötüsü buna ben sebep olmuştum. Açgözlü davranıp elimdekinin kıymetini bil(e)memiştim. Şimdi de bunun cezasını ve acısını tek başıma, bir kenarda çekmeliydim. Ama lanet olasıca o kadar atasözü vardı ki kenarda köşede kalmış, kendimi daha da kötü hissettiriyordu. Kel ölünce sırma saçlı, kör  

ölünce badem gözlü olurdu. 

   En son beni hala seviyor musun, diye sordum. Hayır, demedi. Ama evet de demedi. O zaman anladım ki, artık aramızdaki görünmez son bağ da ortadan kalkmıştı. Biri tarafından daha fazla sevilmemenin ne demek olduğuna dair ilk izlenimlerim o an belirmişti. Ve bu hiç de iyi değildi. Peşini bırakmalıydım. Kendi acımı içimde tek başıma yaşamalıydım. Olmuyordu, yaşayamıyordum. Varlığının bilinmemesi, acılarının, yalnızlığının umursanılmaması sandığımdan daha çok acıtmıştı. Farkına varılmak istiyordum. İşte o an anlamıştım herşeyi. Pişmanlıklarım, yaşımla birlikte çoğaldı. Keşkelerim arttıkça, umudum azaldı.

"Yeniden başlamak için doğru zamanı bekleyenlerin, aynı zamanda doğru zamanın hiç olmayacağını düşünenlerin, beklemeyi kendine meslek edinerek, onun dışında başka hiçbir işte başarılı olamayanların, hala iki sokak ötede olana, yirmi iki şehir uzaklığı özlemi çekenlerin, evleri yakın, elleri uzak olanların, söylenmemiş, sahipsiz bütün kelimelerin, karşılıklı içilemeyen çayların, mecburi vedaların, korkularla dolu yarınların şarkısı, belki de daha fazlası.

evimde, 
hemde baş köşede,

yerin var, sakladım..."